این روزها زیاد خاطرات انقلاب و تاریخش را مرور می کنم، کتابها را پایین و بالا می کردم و هرچه می خواندم تعجبم بیشتر می شد. 

چرا مردمی که در صفهای طولانی برای گرفتن نفت می ایستادند اعتراض نمی کردند؟

چرا وقتی همه چیز کوپنی بود و مجبور بودند مدتها در صف بایستند و گاهی هم سهمیه تمام می شد و چیزی دریافت نمی کردند بازهم اعتراض نمی کردند؟

چرا  مدتها در صفهای طولانی برای خرید نان می ایستادند،  اعتراض نمی کردند؟

چرا آن زمان که مردم به راحتی دسترسی به امکانات نداشتن اعتراض نمی کردند؟

چرا آن زمان که بجای سیستم های گرمایشی آن چنانی مجبور به استفاده از نفت برای گرمایش بودند اعتراض نمی کردند؟

چرا در زمان جنگ که مردم خرمشهر آواره شدند اعتراض نمی کردند؟

در جواب چرا های خودم در تاریخ می گشتم، هر چه بیشتر می خواند بیشتر سوال برایم پیش می آمد تا رسیدم به آنجایی که به این باور رسیدم در آن زمان فرماندار، بخشدار، استاندار و کلا همه دولتی ها مانند مردم بودند.  از همان امکانات برخوردار بودند که مردم داشتند، و یا حتی در زمان جنگ پوتین به پا کردند و چفیه بر دوش نهادن و هم پای مردم در جبهه ها شرکت کردند. 

یاد رئیس جمهوری (شهید رجایی) افتادم  که مارک کفشش همان مارک پاوه ایرانی بود .و نشان از خرید کالای ایرانی را نوید می داد.

 زی طلبگی  در تمام  امور دولتی ها دیده می شد. و این همان بود که رهبر انقلاب آیت الله خامنه ای بارها و بارها به دولتی ها فرمود: «زی طلبگی زی طلبگی »  و خود ایشان هنوز که هنوز است در زندگیشان زی طلبگی می درخشد.

در آن زمان هیچ مدیری در ویلای شمالش خوش نمی گذراند، هیچ آقا زاده ای دارای ژن خوب نبود . خبری از حقوق های نجومی نبود، خبری از سفرهای تفریحی آنچنانی نبود، مردم و مسئولین دلخوش سفر زیارتی داخلی بودند، خبری از اختلاس نبود. مسئولین کنار مردم بودند مانند مردم زندگی می کردنند مانند مردم لباس می پوشید و این باعث می شد که مردم مسئولین را مانند خود بدانند و همه سختی ها را تحمل نمایند. 

ولی اکنون…..